Μου κάνει εντύπωση η καταγραφή ενός τόσο τυπικού ανδρικού εφιάλτη από μία γυναίκα. Ίσως γι` αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς. Και το ότι ο χαρακτήρας είναι ανώνυμος τονίζει ακριβώς αυτόν τον κοινό τόπο. Θεωρώ την ταινία πολύ καλή γιατί επιτυγχάνει τον στόχο της: να αναδείξει τον εφιάλτη αυτόν και τις τυπικές ανδρικές ανασφάλειες με τη σωστή δοσολογία δραματικότητας και με την επίγνωση ότι πρόκειται για φαντασιώσεις και φόβους... Κατά τη γνώμη μου είναι αυτή η απόσταση ασφαλείας που εξασφαλίζει η γυναικεία ματιά, ώστε να μην είναι δυνατή η ταύτιση πραγματικότητας και φαντασίωσης, αλλά με μία λεπτή ειρωνεία να γίνεται η αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα, χωρίς να λείπει και η τρυφερότητα για το δράμα του ήρωα.

0